Hiçlik sarmalı

Evet, her şeyi erteleyen ben, tabii ki bunu da erteledim.

Aşağıda göreceğiniz görseli bana modern teknoloji anımsattı, o yüzden ona bir teşekkür borçluyum.

Bir sahilde yine kimsesizken çektiğim, hiçliğin sonsuzluğunu tanımlayan bu görseli gördüğümde, içimdeki boşluk yine soluk alıp verirken etime battı. Belki baktığınızda sizin için hiçbir anlam ifade etmeyebilir, ancak ben şöyle bir geçmişe dönüp baktığımda, yine koca bir hiçlikle karşı karşıya kalıyorum.

Evet, bahsi geçen görsel işte bu!

Yazının başına bahsettiğim ertelemeye değinecek olursam, bu fotoğrafı sabah saat sekizi beş geçe, 28 Eylül 2015’te çekmişim. Tahmin ettiğiniz gibi, görür görmez birkaç satır karalayasım geldi. Fakat erteleye erteleye, bu güne kadar getirdim. Nereden baksan bir ay, yine hiçliğe karışmış bir başka ay.

Bu ay da, bu fotoğrafın üzerinden geçen hiçliğe boğulmuş 85 ay da, kim bilir kaç kilometre yürüdüm, kaç kez yaşamı sorguladım. Belki de birkaç kez ölmüşümdür?

bu yazıyı uzun bir yolculuk sırasında yazıyorum. Tıpkı yaşamımda yaptığım diğer anlamsız yolculuklar gibi. Boşluktan mıdır bilmem, ancak ertelemeyi en azından şimdilik reddedip içimde dönen ufak tefek kelebekleri buraya kusmak istedim. Ne kusacağımı da inanın bilmiyorum.

Havaya baktığımda tipik korkunç sonbahar havası, kafkaesk bir kasvet hakim. Kimine göre huzuru tanımlayan, o günkü ruh halimi halen iyi anımsıyorum, bana göre ise yalnızlığını boğucu sonsuzluğunu gösteren bir kare. Ufuk çizgisinde bilmediğim, görmediğim gizemli bir ada (ipucu, Yunan’a kaptırdığımız 293839 kara parçasından biri) ve bir o kadar da benim içimde gizemini koruyan yokoluş arzusu.

O zamanlar geleceğe dair hiçbir şey düşünemiyordum, ne olacak, nasıl olur soruları benim için içi boş birkaç kelamdan öteye geçmiyordu. Günü bir şekilde geçiriyordum, bu şekilde de gün günü geçiriyordu. Bu fotoğrafı çekmeden evvel de bir sabah uyandım, bozuk havaya aldırış etmeksizin sahile yürüdüm. Yolda başıboş yürürken birkaç sigara tüttürdüm. Yazları bir haftalık tatilini telaşla geçirmeye çalışan insanların dolup taşırdığı yerde, yalnızca birkaç ördek ve ben vardım. Evet, yalnızdım, ama bir kente yürüyen ordu gibiydim…

Şimdi o başıboş günlerin özlemini çekiyor gibiyim. O gün yağan yağmuru hissediyorum hala içimde. Hatta birkaç gün önce de bununla ilgili bir gönderi paylaştığımı gördüm, hafif bir tebessüm belirdi yüzümde: “yağ be yağmur düşene bir tekme de sen vur”

Geriye dönüp baktığımda, gerçekten düşmüş müydüm, yoksa düşmek mi istiyordum diye sorgulamadan edemiyorum. Çünkü geldiğim noktada, o anki duygu durumumu yeğler gibi bir halim var. ancak bir o kadar da uzak kalıyor bana o zamanki benliğim. Belki bu süreçte okuduğum kitaplar, yürüdüğüm yollar, tırmanırken düşüp yuvarlandığım engebeler beni bu günlere getirdi, ancak sormak istediğim, acaba bunları gerçekten ister miydim?

Bu fotoğrafı çeken ben yüksek ihtimalle istemez, kolay yolu seçerdi. Ancak bu yazıyı yazan ben yüksek ihtimalle bu yolları geçmeyi yeğlerim. Zaten yeğlemeseydim şu an bu yazının başında değil, birkaç çiçek için gübre olmuştum bile.

Düşününce, yaşadığımız her şeyi erdem olarak görürüz. Ancak beş sene önceki kendimize bunu sorduğumuzda bunları yalnızca bir dert olarak tanımlar, en azından ben böyle olduğunu varsayıyorum. O zamanlar yine çektiğim birkaç fotoğrafı buraya iliştiriyorum. Çünkü bana ufak çaplı flashback yaşatıyorlar. Elimdeki sigarayı çekmek bir zamanlar benim için modaydı. Belki sanat ve estetik kaygısı olduğundan, yahut emek telaşından. Birçoğunuz buna özentilik der, ne ala! Neyse, ben bunları çektiğim zamanlar, kendimi oldukça düşük bir duydu durumda hissediyordum. Ruhumda inanılmaz bir sancı, ciğerimi dolduran dumanla temiz havaya karışıp gidiyor gibi oluyordu. Oysaki dertler yaşamaya iter biraz insanı. Asetizm insanın kanında vardır. Ne yaparsan yap bundan kaçamazsın.

Yazıyı yine bir başından alıp, diğer tarafına kıvırdım. Hayatım da çoğu zaman böyle geçiyor. Daha fazla uzatıp acıyan yerlerimi kaşımama hiç gerek yok, en azından şimdilik. Kendinize lütfen iyi bakın. 01.11.2022

Yok Oluşun Dayanılmaz Hafifliği – Mehmet Pişkin

Biz, bu çağın yavaş yavaş intihar eden neferleriyiz.

Ancak biri vardı ki, bu insan ömrünün en güzel yıllarında fişini erken çekti. İsmini tahmin ediyorsunuzdur, tabii ki Mehmet Pişkin.

Siz saydınız mı bilmiyorum ancak, ben saydım. Ölümünün, yani dünyevi zevklerin anlamsızlığına son verişinin üzerinden tam sekiz yıl geçmiş. Bu sekiz yıl içinde ne oldu dersiniz?

Kimi buna koca bir sıfır olarak yanıt verir, kimi de mantıken bir olarak adlandırabilirdi. Ben sıfırın karşı konulmaz çekiciliğinden yana oyumu kullanıyorum.

Nedenini inanın bilmiyorum, biliyorum, bugüne kadar neler gördük, neler yaşadık. Sevdik, sevildik, çeşitli yaşam kavgaları verdik, bu topraklarda üstün bir savaş verdik cehalete karşı. Ancak ruhani doyumumuz inanın bir adım ileri gitmedi, aksine daha da geriye çekildi. Bir düşünün, bana hak vereceksiniz.

Yok olmanın tabir olarak basitliği, ancak anlam olarak derinliği içerisinde yazıyorum bu yazıyı. Ve sonu nereye varacak bilemdiğim bir yolda ilerliyorum. Evet, Mehmet Pişkin’in de bahsettiği gibi, ne bir uyuşturucui ne de bir alkolün etkisindeyim( alkol için şu an kesin bir şey diyemeyeceğim). Ancak belki de aynı duyguları onunla birlikte paylaşıyorum. Nedendir bilmiyorum, uzun zamandır kendimi iyi hissedemiyorum. Çevreme yolladığım çiçekleri keşke kendi ruhuma, içime de işleyebilseydim. Ancak ruhum ilmek değil ki. Belki de ilmek ilmektir, ancak bunu ifade etmek için herhangi bir çabam yok. Sessiz bir nöbetteyim.

Evet, araya birkaç sigara girdi bu yazıyı yazarken, onlarca nefes aldığımı hissedemedim yine. Uzun zamandır gerçekten nefes alabildiğini hisseden var mı? İnanın ben alsam bile yetmiyor.

Bilmiyorum, belki de benimki yalnızca genel geçer bir duygu durum bozukluğudur. Ancak bildiğim tek bir şey var ki, Mehmet Pişkin kadar keskin bir fikir birliğine yaşamım boyunca erişemeyeceğim. İçimde kopan kırk fırtınanın otuz dokuzuna yenik düşüp, birinde boğulacağım.

Birinde boğulurken dahi, diğer 39 fırtınaya yelken açmayı düşeyeceğimden eminim. Huzursuzluğun tanımını yüksek ihtimalle en açık ifadeyle böyle yapabilirdim.

Neyse, konudan çoook uzak şeylere daldım yine, beynimin çorbasına sizi daldırmak istemem. Özet olarak, tıpkı Mehmet Pişkin gibi, kendimi 8-9 senedir iyi hissetmiyorum diyerek, bu yazıyı da burada sonlandırıyorum. Huzurla uyu…

güneş doğacak açacak çiçek

yaklaşık bir haftadır uyku düzenim mahvoldu. (sanki önceden vardı)
nedenini anlamadığım bir biçimde uyuyamıyorum. uyusam dahi gün içerisinde tır çarpmış etkisinde yaşıyorum.

uyku gerçekten önemli detay. bazen yaşamdan kaçmak için, kimi zaman da gerçekten yaşama tutunabilmek için ihtiyacımız olan garip bir nane. hatta kimi kitaplarda yarı ölüm olarak adlandırılıyor. yarım değil, ölümden beter hale getiren şeye, bazen nasıl da ihtiyacımız olabiliyor.

neyse, burada parantez açmak istediğim nokta, ne ölüm, ne uyku. jüpiter’e değinmek istedim bu gece (belki de sabah demeliydim, kim bilir)

gecenin bu karanlığında gözlerimi kapatırken bir ışık topu gökyüzünde dikkatimi çekti. bir an gözlüğümden yansıyan bir ışık kaynağı olduğunu düşündüm(evet gözlüğümü çıkarmadan uyuyorum!) ancak bir düşünceyi içimde bastıramadım; o bir yansıma değil. şüphedir ya insanı var eden zaten.

tekrar gözlerimi açtığımda kocaman bir ışık topu tepemde yalp yalp ediyordu. (bu terimi yaşar kemal’in ince memed’inde öğrendim. parıl parıl parlamak) karşılıklı bakışmamız uzunca bir süre devam etti. onun adının jüpiter olduğunu da yeni öğrendim. daha önce penceremde satürn’le selamlaştığımız oldu!

daha önce de dostlarımla marsın mars oldugunu vermiştim. yaklaşık bir yaz boyunca, her gece tepemizde beliren kızıl parıltının mars olduğuna, biz sahilde ucuz şarap içerken( köpek öldüren tabirini sevmiyorum, köpekler de, tüm canlılar da yaşasın) bizimle birlikte olduğuna kimseye inandıramıyordum. kendimi galileo galilei gibi hissediyordum, onlar da engizisyon mahkemesi gibiydi. neyse ki yargılanmam kısa sürdü, gezegen haritasıyla mars olduğunu kanıtlamıştım.

yine aynı yöntemle, jüpiter’in jüpiter olduğunu kendime kanıtladım. insanın insanı değil kendisini ikna etmesi oldukça zordur. oysa ben kolaylıkla ikna oldum!

şişko toz bulutu parliament mavisinde.

saat 05.49 itibariyle havada parliament mavisi hakim, aynı zamanda şişko toz bulutu tüm zarafetiyle parlamaya devam ediyor. bir toz kütlesi nasıl uykumu bölebilir? bir toz kütlesi için ömür mü verilir? ( galileo galilei jüpiter’in dört uydusunu keşfetmiştir) bu toz kütlesinde de acaba dünyayı görüp uykusu bölünen, ya da ay’ı keşfeden biri için engizisyon mahkemesi tarafından ömür boyu ev hapsine mahkum bırakılan birisi var mıdır?

evet bu saatler bunları düşünmek için oldukça uygun, çünkü insan soyu yaşam telaşında, yarının temelini bugünden atıyor. aslında onlar da düşünüyor. herkes tutturmuş bir düş eylemidir ki gidiyor. bana göre kimse düşünmüyor. onlara göre ise ben bir kuş beyinliyim yüksek ihtimalle.

daha fazla uzatmadan, sozlerimi güneşi doğurarak sonlandırıyorum. uyku düzenimi mahvettiğim günlere bir yenisi daha eklendi. uyandığımda zombi gibi olacağım. çiçek açacak mı, bunu sonra göreceğiz.

sevgiyle kalın. 06.09

Merhabalarla vedalaşmak

Geçtiğimiz sene, hemen hemen bu zamanlar yine bir blog girişiminde bulunmuş, ancak yaşamımdaki ezici çoğunluk olan şeyler gibi başladığım bu işi de yarıda bırakmıştım (belki de en başında)

Şimdi, aradan geçen bunca zaman ardından tekrardan başlıyorum, aradan geçen 365 ve daha fazla güne nazaran, başladığım zamandayım. Şu anda bu satırları karalarken de bunun bilincinde olmak beni biraz yaraladı.

Yara demişken, çok sevdiğim bir düşünürün sözü, yaralarım benden önce de vardı, ben onları bedenimde taşımak için doğmuşum, aklıma geldi.

Düşe kalka, bu yaraları gerek bedenimde, gerekse de ruhumda taşıyarak 26’ncı yaşıma adım attığım geçtiğimiz günlerde. Yeniden başlamaya beni iten şeyin belki de bir kıvılcımı buradan gelmiştir, kim bilir? Ben bilmiyorum, orası kesin. Yok oluş serüvenimde ne yaptığımı, ne yapacağımı hala kestiremiyorum çünkü.

Geçtiğim yollarda ise edindiğim tecrübelerimden yola çıkacak olursam, yarın ne olacağını kimsenin kestiremeyeceğidir. O yüzden, belki de gerçekten hatanın neresinden dönülse kardır? Hatta, hatanın 26’sından dönülse güzel kardır.

Bu satırlara başlamadan önce, başlıktan da görüleceği üzere, aklımda olan şey bir giriş yazısı yazmaktı, ancak biraz ilerleyince yine ana konudan saptım…

Burada, bundan sonra (umarım) gündelik yaşantımdan uzak, ancak bir o kadar da yakın, ruhsal çırpınışlarımı iki satıra dökmeyi amaçlıyorum.

Kim bilir, yine aha başlamadan bırakacağım bir işe girişmişimdir yine? Tutarsızlığımı şimdiden belli etmem hiç iyi olmadı.

O yüzden, en azından şimdilik, hepinizle merhaba diyerek vedalaşıyorum.